Gerbrand Bakker, Perenbomen bloeien wit, Cossee, 2013
Intrigeren langere titels meer dan titels die uit één of
twee woorden bestaan? Ze geven vaak wel meer weg en maken daardoor iets
nieuwsgieriger. De lezer wordt gedwongen een bepaalde kant op te denken,
tenminste, zo is dat bij mij. Bloeien perenbomen wit? Wat zou dat te betekenen
hebben? Wat is de relatie met die perenbomen en de hoofdpersoon?
In het boek van Gerbrand Bakker wordt halverwege duidelijk
dat het een cruciale uitspraak is. Het is het antwoord op een vraag die lang onbeantwoord bleef. Een tweeling en hun jongere boer Gerson spelen vaak een spel waarbij ze geblinddoekt van één punt in de tuin naar een ander punt moeten lopen. Degen die er het eerste is, heeft gewonnen. Een onschuldig spel, maar toch is het het uitgangspunt voor een intrigerend verhaal waarbij de plot onverwacht om de hoek komt kijken.
De relatie van een vader met zijn kinderen, het landschap, de wens om hun moeder te zoeken, alles staat in het licht van een gebeurtenis die voor alle personages een totale ommekeer betekent.
De stijl van Bakker is sober, geen bombastische vergelijkingen, geen overtollige bijvoeglijke naamwoorden, korte dialogen. De toon van het verhaal leidt de woorden naar dat onverwachte plot. Onverwacht omdat je het als lezer misschien wel zag aankomen, maar niet wilde zien aankomen.
